Kisha gjithë mëngjesin që i rrija sipër një teksti që rrezikonte të më zvarritej përtej çdo afati, por nga dreka u trasha dhe fjalët s’donin që s’donin të zinin vend. Të hënën kjo. Thashë po shkoj një herë të habitem tek një dyqan vjetërsirash afër shtëpisë, dyqan që të hënave librat i shet me nga një dollar copën.
Por edhe e lamë ndërkohë me time shoqe të dilnim e të ecnim. Bënte çuditërisht ngrohtë, hera e parë që të dukej se dimri më në fund po i lëshonte terren temperaturave normale. Megjithatë, asaj nuk i pëlqen ai vend, kështu që i them se po dilja përpara për t’i hedhur një sy rafteve të librave dhe sa të më merrte në telefon do zbrisja nga dyqani.
“Si mund ta lesh të të presë një orë njeriun,” më tha mbas një farë kohe, ulur në një stol tek një park i vogël ngjitur. E kisha harruar zilen e celularit të fikur që nga një natë përpara.
U ula dhe i tregova pazaret. Një biografi të Rebeka Uestit, romanin e Patrik O’Brianit, Master and commander, me shkronja siç duhet, jo si një variant i palexueshëm xhepi që kisha në shtëpi. Novela të Dyrrenmatit me parathënie të Sven Birkertsit (Novela Dyrrenmati në anglisht? Hajde…) Plus që do vijë dita dhe kompakt disqet do të kthehen prapë në modë, megjithëse kjo bindje mund të më vijë prej një adoleshence të panginjur me kompakt-disqe në atë lloj Shqipërie ku u rrita. Atë të hënë mora edhe një Marvin Gaye për një dollar e gjysëm.
Na afrohet një burrë në moshë, mbase mbi të tetëdhjetat, me kapuç leshi e rroba të vjetra, mjekërr në mjekërr dhe çantë dyqani çikërrimash në dorë.
“Këtu rrini?” na pyeti.
“Praktikisht,” i them.
“Ajo shtëpia aty… është legjendë.”
“E di. E Leonard Kohenit.”
Shtëpia e Kohenit, me fasadën gri, është në qoshen e majtë në lindje të parkut, dyqani portugez ku blej veglat në të djathtë.
“Njeri i jashtëzakonshëm,” vazhdoi.
“E keni takuar ndonjëherë?”
“Shpesh. Trokisje dhe ta hapte derën dhe të ftonte brenda për çaj. Shtroheshe në muhabet.
“Por nuk e kam takuar këtu për herë të parë. Në Greqi viteve shtatëdhjetë. Isha në Evropë dhe bëra rrugën nga Barcelona në Athinë me autostop. Shoku i dhomës që kisha në Barcelonë, një zezak nga Virxhinia, më thotë, pse nuk bëjmë një xhiro dhe andej nga Hidra? Kështu që morëm tragetin për në Hidra. Dola vërdallë nëpër ishull dhe kush thua më del përpara? Leonard Koheni. Pastaj u ulëm dhe bëmë gjatë muhabet.”
I them se këtu në Montreal njihja një shqiptar që merrte dhe çonte muzikantë me limuzinë nga koncertet në hotele apo aeroporte dhe me Leonard Kohenin në limuzinën e vet kishin bërë muhabet greqisht.
E pyeta për emrin.
“Bill.”
“Për ç’gjëra flisnit me Kohenin në Hidra?” e pyes.
“Gjithfarësh, për fenë, për poezinë. Shkruaj edhe unë poezi.”
“Po te kjo shtëpi s’para vinte, apo jo?”
“Vinte, vinte, të paktën dy herë në vit. Një herë biles, më kujtohet, ca muaj para se të vdiste, më pa në rrugë.” Tregoi nga mbrapa ku duhet të kishte ndodhur kjo, nga Bulevardi Saint-Laurent. “Dëgjoj një ‘Billi, Billi.’ Kthej kokën, kur shoh Leonard Kohenin. Po kthehej nga pazaret, me çanta në dorë.
“Ma bën me dorë dhe më thotë: ‘Jetë e gjatë kjo dhe e vetmuar.’”
